Досега веќе добро научивме дека животот им ги дава најтешките битки на најсилните борци, а Исидора Вучковиќ е една од нив. Убавата Исидора има само 24 години, а речиси една година ја води најтешката битка во животот. Имено, таа се здобила со повреда на градниот кош и на цервикалниот ‘рбет кога била згмечена од виљушкар на работното место, поради што останала неподвижна, го загубила видот и способноста за самостојно дишење. Агонијата на Исидора трае со месеци, а за моменталната состојба раскажува нејзината мајка Весна Вучковиќ.

Исидора на осумнаесет години се вработила во фирма во Челарево, станала добра работничка, па ја прогласиле за работник на годината, била среќна, а родителите се гордееле со неа.

– Напредуваше понатаму во работата, работеше во смени, не и беше тешко. Потоа се заљуби, имаше момче и отиде да живее кај него во Челарево. Уредиле простор за живеење. Се помина како што треба, живееја безгрижно. И тогаш се случи утрото на 6-ти август минатата година, кога сето тоа што го кажав погоре падна во вода, во заборав, среќата што ја споделувавме со неа повеќе не постои, изјави Весна за Жена.рс.

Исидора била згмечена од виљушкар на своето работно место, а потоа изгубила свест, основни функции за живот и се бори да преживее.

– Во Ургентно лекарите се борат, не пречекаа да разговараме, дека мораме да бидеме подготвени на се. Во тој момент си помислив: „На што да бидам подготвена“, но немав сила да прашам, бидејќи знаев што значи тоа.

Исидора со денови била во вештачка кома, животот и бил во опасност. И беше скршен вратот поради што мораше да оди во Белград на операција, а ние одиме по неа. Таму ја пречекува лекар кој ќе ја оперира и дознаваме дека има трајно оштетување на ‘рбетниот мозок. Зборуваме со докторот, очекуваме утеха, поддршка… А тој рече: „Знам што сакаш да слушнеш од мене, но тоа не можам да ти го кажам“, мора да оди на теретана и не беа сигурни дали ќе преживее.

Исидора преживеа, ја вратија во Нови Сад, а борбата за нејзиниот живот се уште трае.

– Агонија, месеци минуваат. Ми одобруваат посета, одам да ја видам, и одговарам, но таа е слепа, не ме гледа… Јас и одговарам: „Ангеле мој“, а на усните само шепот „мамо“ и солзите полека ѝ се лизгаат по лицето. Тага што не може да биде поголема. Вака живееме скоро 10 месеци, рече Весна.