Во осумдесетите, во шумите на Босна и Херцеговина, беше пронајдено момче кое живее со волци. Ловците му дале име Харис Пуќурица.

Пред повеќе од 30 години, поточно во 1988 година, некаде на тромеѓето на Босна и Херцеговина, Црна Гора и Србија, ловџиите виделе глутница волци среде шума и меѓу нив неочекувана глетка – момче кое се движи по сите четири есктремитети.

Ги убиле волците и го фатиле момчето.Телото му било покриено со рани и гребаници, неухрането, машко дете, не знаело да зборува. Не знаеле кое е, од каде е и чие дете е, па му дале име Харис Пуќурица.

Беше сместен во централното засолниште за деца и млади во Белград, каде што остана до 1992 година, но потоа почна војната и стигна наредбата децата да се вратат во центрите од кои дошле, па Харис го вратија во Босна и Херцеговина.

Потеклото на Харис останува мистерија. Можеби едноставно заминал од родителите во шумата, можеби го барале со месеци и не можеле да го најдат. Можеби бил напуштено дете, или можеби неговите родители имале сообраќајна несреќа, а тој бил единствениот што преживеал и се изгубил некаде во густите шуми. Што и да било, никој не го бараше и неговиот живот беше препуштен на системот.

За неговиот живот се знае само онолку од моментот кога е пронајден до денот кога, четири години подоцна, како прилично социјализирано дете, го напушти белградското Централно прифатилиште за деца и младинци. Ловците му го дале името и на тој начин ја одредиле неговата нација и религија.

Од каде дошол и каде заминал потоа и денес е мистерија. Некои тврдат дека слушнале како загинал некаде на бојното поле во Босна. Во основа, тој никогаш повеќе не контактирал со никого.

Треба да се спомене дека самата социјализација во Домот беше многу тешка. Тој не се плашеше од луѓето, но се плашеше од технологијата. Отпрвин одбивал зготвена храна и јадел од подот или од кантата за ѓубре. Немаше хигиенски навики. Често го наоѓале како лежи свиткан под масата. По многу труд успеал да научи да зборува, а потоа да чита и пишува. И покрај се, децата го прифатија и му помагаа на секој начин.

Тој е вратен таму каде што е пронајден. Му облекоа униформа и го испратија во шумата. Тој тогаш имал 17 години и никогаш не се вратил. Таму кругот на неговиот живот бил затворен. Велат дека е убиен од заскитан куршум, а оние со повеќе бајковити и надреални мисли сакаат да веруваат дека се вратил кај волците.

Снимен филм за неговиот живот

Му го дале името Харис, бошњачко име, и тој бил испратен во детски дом во Белград, каде што станал неразделен пријател со уште едно момче, сирак. Но, кога во 1992 година почнала војната во БиХ, локалните власти го вратиле во Босна, каде што му била дадена пушка и бил испратен во првите борбени редови.

„Имате судбина на едно напуштено дете, на кого не му се знае потеклото. Не се знае дали е Србин, Хрват или муслиман, иако случајно добива муслиманско име, што подоцна, на некој начин, ќе му ја одреди судбината“, објаснува Ршумовиќ.

Овој режисер, всушност, никогаш не го сретнал ова момче, чија судбина не се знае. „Еден наставник од домот ми кажа дека тој, всушност, загинал“, вели Ршумовиќ.